Soms heb je dat. Dat je vastzit in dikke diepe modder. En dat
je niet eens weet dat het ‘maar’ een modderbad is waar je uit kunt stappen.
Een modderbad is trouwens zo’n bak met ellende die door je
hoofd banjert en niet meer stopt. Hoe zet je die nou stop? Hoe kom je weer in
schoon water? Water waar je lekker doorheen zwemt en waarvan je denkt: wouw,
wat is het toch heerlijk zwemmen hier.
Vandaag ging ik met een cliënt manieren zoeken hoe je terugkomt
in dat schone water.
En…eerlijk is eerlijk, dat ging best goed. We bedachten rake
plannen!
En hier ga ik er drie noemen:
Maak je niet gek met druk-maken! Want, wanneer je je zo druk maakt, loop je ver weg voor alle troepen uit. En sta je daar, helemaal alleen. Je druk te maken. Daar knap je niet van op. Stop ermee. Prijs jezelf om wie je bent en wat je kan. En ga terug naar de troepen.
Maak het moment leuk. Blijf niet alleen functioneel en nuttig doen. Drink Starbucks-koffie met een collega. Bel iemand op om een luisterend oor te bieden. En, maak je kat aan het lachen. Zorg dat je het leuk hebt.
En, schrijf dagelijks wat op. Schrijf op er goed ging. En beschrijf je obstakels. Schrijven schept orde, geeft rust en inzicht. Echt.
Vandaag werkte ik met interne beelden. Beelden
in je hoofd kunnen namelijk behoorlijk een eigen leven leiden. Iemand
waar je tegenop ziet, kan in je hoofd een sterk, indringend en groot
beeld geven. Een eigen beeld. Door jou gevormd en vaak niet precies het
beeld van de werkelijkheid. Je vergroot namelijk een stuk (waar net jouw
oog op valt) helemaal uit. Je zoomt in. En je aandacht is precies bij
dat stuk wat bij jou zo knaagt.
Lastig. Zo’n beeld. Wat nou als je dat beeld verandert? Wat
als je bij de ander een Oostenrijks Tiroler-hose aandoet? Of zo’n kale
clowns-pruik opzet? Of een schattige jonge hond op zijn arm zet?
Afijn. Beelden kun je veranderen. En zodra je dat doet, verandert er ook iets in ‘wat je erbij beleeft’.
Mijn
client was enthousiast. Die zag allemaal mogelijkheden. Want hij
besefte heel goed hoe vaak hij dingen in zijn hoofd groot maakt.
Ook last van beelden-in-je-hoofd-die-in-de-weg-staan? Neem gerust contact met me op!
Ik loop naast een hartelijke vrouw van 70 die me vertelt dat ze nu een jaar alleen is.
Ze waren bijna 50 jaar getrouwd en hadden het goed samen. Echt goed. Een diep gat van eenzaamheid. Wonen in hun huis, met alle herinneringen, valt haar zwaar. Ze wil er niet meer zijn. Onlangs heeft ze besloten om het te verkopen. Ze gaat voor een nieuwe plek. Dat zélf beslissingen nemen…dat is wennen. Ze leunde altijd op haar man. En toen was dat prima. Maar nu voelt dat als extra alleen en onwennig.Alles ligt in haar hand. Er is zoveel om over te beslissen.
En ondertussen zie ik een sprankelende vrouw, die al rouwend, haar eigen leven oppakt en stappen zet waar ze zichzelf nooit toe in staat achtte. “Oja”, zei ze, “ik heb veel te danken aan een psycholoog waar ik regelmatig mee praat”.Ik ben ontroerd van haar stappen. Van haar dapperheid om dit aan te pakken. Om in de spiegel te kijken en te zorgen dat haar leven weer goed wordt.
Nieuwe ontwikkelingen laat ik jullie graag weten. Dit keer heb ik een hele boeiende techniek geleerd. Afgelopen zomer volgde ik een opleiding bij Monique Vrolijken: OldPain2go. Een techniek waarmee je chronische pijn leert stopzetten. Fascinerend…! We zijn zo gewend dat pijn in chronische situaties blijft. Toch is er heel vaak een ingang om oude pijnsignalen stop te zetten.
Met deze methode stel je het onbewuste brein in de gelegenheid om de noodzaak van de oude pijn opnieuw te beoordelen en dan te verminderen of te verwijderen.
Ik heb mijn eerste successen al geboekt! Iemand met restklachten na de ziekte van Lyme (aangetaste zenuwen en daardoor spanning in het been en sterke gevoelssensaties in de voet) bij wie deze klachten nu nagenoeg zijn verdwenen. En iemand anders die na een val jarenlang last hield van haar knie. Ook bij haar zijn de klachten voor het grootste deel verdwenen. Hoe mooi is dat!
Nieuwsgierig? Neem maar eens eens kijkje op mijn website. Wie weet kan ik voor jou wat doen.
Ze kwam bij me omdat ze al jaren last had van hondenangst. Hardlopen
in het park deed ze liever niet. Bang dat ze een hond tegenkwam. En afspreken
met vriendinnen ging altijd gepaard met ‘scannen of er daar een hond in huis was
en of hij even apart gehouden kon worden’.
Hondenangst belemmert je. Niet alleen op de momenten dat je
een hond tegenkomt. Er zijn heel veel momenten dat je eraan denkt, dat je bezig
bent om het te voorkomen en dat je eigenlijk al (vooraf) angst of onrust ervaart.
Als ik hondenangst in IEMT-taal uitleg, dan is er ‘ooit
eerder in de tijd iets in je brein opgeslagen wat honden linkt aan angst. Dat
kan een nare ervaring van jou met een hond zijn, maar het kan ook angst van ouders
zijn die bang waren voor honden of andere dieren. Je ziet een hond en de angst gaat
‘aan’. Een geautomatiseerde reactie. Deze reactie blijft totdat er een andere
lading op de herinnering zit. En alle aanverwante herinneringen. Dat is wat
IEMT doet. IEMT verandert de lading. Dat zorgt voor rust in je hoofd en in je
lijf.
En in het geval: deze jonge dame kan weer zonder gedoe en
opgelucht hardlopen en met vriendinnen afspreken. De IEMT-behandeling sloeg
goed aan. Na de sessie was de angst voor honden weg en hij is weggebleven! Wat
een bevrijding.
Ze heeft last van tentamen-stress of eigenlijk paniek. Aan het begin van haar laatste tentamen blokkeerde ze minstens een kwartier maar misschien wel een half uur. Daarna ontdooide ze weer en kon ze alsnog aan de slag. Geen fijne ervaring. Ze merkt dat het spanning geeft aan de hertentamens die er nu aankomen.
En daarom komt ze bij me langs. In mijn praktijk. Stress loopt ongewild mee naar de volgende situatie. Je krijgt al stress als je aan een nieuw tentamen denkt! Genoeg aanleiding om IEMT in te zetten.
Stress heeft in veel gevallen te maken met opslag van eerdere ervaringen. Je brein slaat namelijk van alles op. Alles wat maar (enigszins) met tentamens, leren, presteren en angst te maken heeft. Herinneringen met lading die de boel nu behoorlijk in de war kunnen schoppen. Met IEMT neutraliseer ik negatieve lading, zodat ‘denken aan een tentamen die je nog moet maken’ gewoon wordt. Zonder extreme spanning.
Ze gaat met een opgewekt gevoel weg.
Dit weekend ontvang ik een prachtig boeket. Allebei de hertentamens heeft ze gehaald, zonder extreme stress!
Hoe vol is jouw rug? Is hij al vol genoeg? Vaak weet je het wel. Maar wat moet je dan? Terugschuiven? De boel in het honderd laten lopen?
Het is een gemeen dilemma. En het lijkt alsof je geen keuze hebt. Maar dat is wel zo hoor. Jouw rug doet er namelijk toe. Zorg je je rug beschermt en niet door je hoeven zakt.
Mijn richtlijn is: je moet je werk goed kunnen tillen én erbij kunnen lachen. En als lachen lastig is (en je vooral die volbeladen rug voelt), kom dan eens bij me langs!
Voor als je een matige of slechte dag hebt. En niet zo aardig bent naar jezelf…Dit is mijn vriendschapsverklaring naar mezelf. Misschien kun jij er ook wel iets mee!
Af en toe slaat de paniek toe. En overzie je het niet meer. Juist
in deze tijd. Corona is een gemene, onzichtbare onrust-brenger.
Het gebeurde net hier in huis, bij mijn dochter. Flinke
paniek. Alles zat tegen. En als je dát denkt, dan is ALLES een drama.
Als je veel stress ervaart is het lastig om ‘er weer uit te stappen’
en fris naar dingen te kijken.
Op zo’n moment heb je even een peptalk nodig. Iemand die je
troost en die luistert. Iemand die overzicht houdt en ingangen ziet om dingen
weer wat luchtiger te maken.
Een peptalk is een goed medicijn tegen stress-aanvallen. En
helpt om de draad weer op te pakken en te ontspannen.
Zorg goed voor jezelf. En regel een peptalk.
PS: mail me als je een peptalk wil (raymonde@hartenwerk.nl)
Met mijn hond loop ik over de dijk. En vandaag spreek ik een man van 76 jaar. We lopen samen op. En we vertellen elkaar hoe goed het wandelen voor ons is.
Hij vertelt dat hij mantelzorger is. Zijn vrouw heeft 6 jaar geleden een hersenbloeding gehad. En hij doet nu alles in huis. Hij wist niet dat het zoveel werk was.
Hij vertelt dat zijn vrouw geen emoties meer heeft. Dus ze is er wel, maar ze is anders geworden. De sprankeling is weg. Dat lijkt me niet niks…. Maar hij zegt: “Ook daar wen je aan, na 6 jaar”.
Hij besef iedere dag weer: “Zij kan er niks aan doen! En…zij zou het ook voor mij doen. We zijn al 55 jaar samen!”
Dat is nog eens liefde.
Ik ben onder de indruk. Hij dealt met de verandering. En maakt er wat van.
