Loskomen van je redder

Er is altijd een goede reden om je op anderen te richten. Soms is het omdat je de sfeer wilde redden. Of omdat je iemand wilde redden.

En hoe vaker je het doet, hoe meer het bij je gaat horen. Ongemerkt geeft het houvast. Ongemerkt wordt het een onderdeel van jezelf. En word je één gróte redder. En vergeet je naar jezelf te luisteren. Want dat gaat niet heel goed samen.

Op den duur raakt een redder wel vermoeid. En geïrriteerd. Omdat er nauwelijks naar jezelf omgekeken wordt. En dat eist z’n tol.

Lekker leven. Dat gaat over dealen met deze ‘sterke gerichtheid op een ander’. En over terugkomen bij jezelf.

Soms lukt dat makkelijk. En kan je na wat alarmbelletjes weer heel aardig zijn voor jezelf.

Maar soms is de gewoonte te sterk. En heb je een ander nodig.

Wees welkom!

Geen moeilijke dingen doen

Soms heb je dat. Dat je bent als dynamiet. Dat je ontploft bij ieder ding.

Ontploffen is meestal niet zo charmant. En daar knap je per saldo nooit heel erg van op.

Ik had vanmorgen een goed inzicht.

Ik had net wat ontploffingen achter de rug. En liep buiten met mijn hond. En ik dacht…laat ik me nog eens vastbijten in een (nieuw!) lastig onderwerp. Je hebt er altijd wel een liggen. Ik had er nog wel een. En terwijl ik hem nét wil oppakken, realiseer ik me dat ik dat NIET moest doen. Niet nu. Niet als je al gammel bent van al die explosies. Dus ik dacht: je kan gewoon tegen jezelf zeggen: laat het liggen! Pak het niet op. Niet nu!

Dan weet je zeker dat je daar ellendiger van wordt.

En dat werkte.

Eigenlijk heel eenvoudig. Ik ben gewoon doorgelopen.

Dus…schat in wat je aankan en loop anders door!

De Stoel

Piekeren kan je van je nachtrust beroven. Ongemerkt binnensluipen. En kan al het genieten wegnemen…

Levert het iets op? Nee. Dat geloof ik niet.

Kan je er wat tegen doen?

Wie weet. Probeer dit eens: geef piekeren een stoel. Nodig haar uit. Geef jezelf dagelijks de ruimte om te piekeren. Op een vaste tijd en plek.

Het fijne is: je mág wel piekeren. Maar niet te lang. En als je piekert, dan kan je na een kwartier zeggen: stop. Morgen mag je weer verder.

Klinkt eenvoudig. Probeer het maar eens. Als je piekeren niet aanpakt, pakt het jou aan.

Geef piekeren niet alle ruimte.

Je hoofd

Je hoofd kan enorm de overhand hebben. Hij kan veel zeggen, veel wegen, veel denken.
Zoveel dat je soms wel wenst dat je hoofd effe stil is. Effe helemaal niks zegt. En je met rust laat.

Dat kan.
Gewoon door het te zeggen.
Als je eenmaal weet dat je hoofd het zo bont maakt, dan doorhebt wanneer dat het geval is, dan roep je automatisch: stop!

En in veel gevallen is je hoofd dan ook stil.

Geniet van wat je dan voelt. Van de rust.

Het effect van wegstoppen

Je eigen wensen. Ze borrelen op. Ze zeggen je zachtjes waar het tijd voor is.

En gek genoeg kunnen we ze keihard wegjagen, onder het kleed duwen, ver achter in een kast leggen of gewoon negeren. Net of we het niet gehoord hebben.

Wat doet dat eigenlijk met je, als je ze negeert en wegstopt? Wat is de boodschap aan jezelf? Is dat: jouw geborrel doet er niet toe? Of: wat je echt wil, is niet belangrijk?

Als je dit langer doet, raak je vanzelf in de war. Word je somber. Weet je niet meer wat je wil. En worden loopbaankeuzes moeilijk.

Want je loopt jezelf letterlijk voorbij.

Dus. Niet meer onder het kleed of ver in een kast. Maar doe er iets mee.

Doorhollen of…?

Misschien heb je er vandaag niet zoveel zin in.
Misschien ben je te druk. Komt het niet zo goed uit. Of vind je (naar jezelf omkijken) onbenullig en vind je dat je al genoeg hebt om naar om te kijken…

Doe het dan toch.

Wees aardig naar jezelf
Luister naar je wensen, je angsten, je rotgevoelens en je blijdschap.

Dit ben jij.
Het gaat vaak lekkerder als je naar jezelf omkijkt.

De raaf

Daar zit ie. Op je schouder. De raaf. Groot. Venijnig. Pittig.

Ze kijkt mee. En als het even kan, dan schreeuwt ze naar je. Ze is eigenlijk altijd ontevreden. Ze keurt je af. Ze geeft een trap na. Precies op momenten dat je kwetsbaar bent. Dat je al baalde. Dan komt zij met haar scherpe snavel.

Dat is de rol van de raaf.

Zij houdt je in het gareel. Zij wil dat je nog beter je best gaat doen. Dat je geen missers maakt. Dat je op je hoede blijft.

Pff.

Geloof niet dat je door de raaf beter je best gaat doen. Maar ze is er wel. Iedereen heeft een raaf. En soms is de raaf te groot geworden. En heeft ze teveel voor het zeggen.

Dan is het de hoogste tijd om haar te leren temmen!

Kom langs.

Angst om de snelweg op te gaan

Angst om de snelweg op te gaan. Angst voor honden. Angst voor groepen. Angst om de muur om je heen te laten varen. Angst om te kiezen. Angst om mensen teleur te stellen.

Angst is een sluimerende bom. Je weet dat ie ligt te wachten. Stilletjes. Onder een dun dekentje. Wachtend tot ie weer losbarst.

Maar zolang hij onder dat dekentje ligt, voel je hem de hele tijd. Hij gaat nooit echt weg. Soms deinst de deken even op en neer om je te laten weten dat hij er nog is.

Je weet het. Er hoeft maar iets te gebeuren. En je weet dat die deken weer wild heen en weer gaat.

Je zou willen dat die bom weg is. Dat er niks meer onder die deken ligt. En dat je op jezelf kan vertrouwen dat het rustig blijft.

Angst is er in de basis om je te beschermen. Maar soms loopt angst uit te hand. En neemt angst het van je over. Legt het je lam en durf je dingen niet meer te doen.

Ik werk met IEMT. Een techniek die werkt met het brein. En alles wat daarin opgeslagen is. IEMT kan heftigheid in je hoofd rustig maken.

Niet altijd. Maar dat geldt voor alle methoden. Geef het een kans. Kom langs.

Glimlach

Egel liep door het bos voor z’n ochtendwandeling. De zon kwam op. En de dauwdruppels weerkaatsten de zonnestralen waardoor hij even niks zag.

Boem. Hij botste tegen broer Konijn.

Broer Konijn had vaart. En niet alleen vandaag. Eigenlijk altijd. Niets hield hem tegen. “Hoe doe je dat toch?” vroeg Egel die blij was dat hij het hem nu eindelijk kon vragen. “Alles lijkt jou zo makkelijk af te gaan.”

“Nou nou…het gaat echt niet altijd makkelijk hoor!” riep het konijn. “Maar… weet je wat ik nooit vergeet?” Egel hing aan zijn lippen. “Als ik héél hard mijn best aan het doen ben, precies dán tover ik een glimlach op mijn gezicht.”. “En dan?”, vroeg Egel ongeduldig.

“Dan is de spanning eraf!” zei broer Konijn.

Is dat alles? Vroeg Egel.

“Ja.” Zei broer Konijn. Egel slaakte een diepe zucht. “Makkie”, dacht Egel. En hij glimlachte.

Moedig

Twee clienten.

Allebei vertellen ze me vandaag iets, zomaar tussendoor, waarin ze enorm moedig waren. De een recent. En de ander uit een iets verder verleden. Het zijn voorbeelden waarin ze opstaan, zeggen wat ze echt vinden en waar ze de consequenties voor lief nemen.

Ik hoor in hun verhalen dat het pittig is. Dat ze het menen wat ze zeggen. Ze spreken de waarheid. 

Dat raakt, die waarheid. Die uit de tenen komt. En het is díe waarheid die zorgt dat dingen daarna anders gaan.

Moed maakt indruk. Moed zorgt voor duidelijkheid. Voor beslissingen.

Denk gewoon eens terug aan jouw moedige momenten.

Scrol eens terug in de tijd. Scrol door tot je bij een moedige moment uitkomt. En besef, dat je het in je hebt. Hoe onhandig, bibberend of stellig het ook was.