Ingepakte gevoelens

Ik was 12. Net naar de middelbare school. En ik kreeg acne. Niet een klein beetje. Nee, volle bak. Mijn hoofd zat onder de rode geïrriteerde pukkels.

Als puber gooit dat veel door de war. Je schoonheid en zelfvertrouwen smeren hem. Terwijl je ze beiden hard nodig hebt. Je bent namelijk bezig om jezelf te ontdekken. En dan ontdek je dat je gezicht er niet uitziet. Heel verwarrend. Mijn nieuwe bescherm-middel was: zorg dat niemand naar je kijkt. Huh. Dat gaat niet. Nee, natuurlijk niet. Maar ik zorgde daar wel voor. Ik lette overdreven op anderen want dat was safe. En zo geschiedde.

Mijn acne-gevoelens…die stopte ik weg. Dat was wel het beste. Te kwetsbaar om met anderen te delen. En als je gevoelens wegstopt is het net een bal die je onder water duwt. Je ziet de bal niet maar je voelt hem wel duwen.

Gevoelens die je eigenlijk niet wilt voelen kunnen daar, ergens-van-binnen, heel goed ongezien hun plek innemen. En blijven. Ze zeuren wel en kloppen aan, maar ze blijven in de oude staat. De spanning gaat er niet van af. Eigenlijk blijven ze precies zoals ze ooit waren.

Totdat ze gezien worden. En de lading mag zakken.

Dat is wat ik doe. Met mezelf. En met mensen in mijn praktijk. Oude ingepakte gevoelens worden beetje bij beetje ontmanteld.

Dat geeft opluchting. Meer leven in jezelf!