Stoppen met de strijd

“Waar heb je nou het meeste aan gehad?”, vroeg ik. Ik zat naast de jonge vrouw die ik afgelopen tijd begeleid had. In de zomer was ze bij me gekomen omdat ze veel piekerde en slecht sliep. Ze ging aan een nieuwe opleiding beginnen. Vorig jaar was ze ook met een opleiding begonnen, maar vastgelopen en gestopt.

Nu weer een nieuwe start en dus aardig wat spanning in de lucht.

“Wat mij het meeste bij blijft…” zei ze, “is die keer bij de bbq (huh…niet eens tijdens een sessie?!) toen je zei: “Weet je, misschien moet je ook gewoon accepteren dat je iemand bent die af en toe slecht slaapt.”

Die uitspraak dus. Juist deze zin gaf lucht. Raar he. Hoe één uitspraak heel belangrijk kan zijn. En heel veel spanning er af kan halen.

Ik denk dat we vaak een strijd aangaan met ‘iets’ waar we last van hebben. Of het nou slecht slapen is, je angstig voelen of onzeker zijn. We veroordelen onszelf, vinden ons zelf stom of mislukt.

Maar stel nou… dat je de strijd stopt. En dat je aardig naar jezelf doet. En dat je zegt: “Ja, zo is het. Dit ben ik. En ja, dit doe ik. Op dit moment. Misschien verandert het nog maar misschien ook niet”.

Het stoppen met de strijd. Dat kan al veel lucht geven.