Opstaan en weer doorgaan

Vandaag las ik een stukje over ‘opstaan en weer doorgaan’.

En dat raakte me.

Het ging over de turner Epke Zonderland. Op de Olympische Spelen van 2016 gebeurde er iets tijdens zijn oefening aan de rekstok. Hij kan lang getraind en ernaar toegeleefd. Zijn hele leven stond in het teken van deze bepalende wedstrijd. En hij had er zoveel voor gedaan. Alles. Vol vertrouwen begon hij aan de oefening. Toen gebeurde er iets onvoorstelbaars: hij greep mis op het ‘moment suprême’ en belandde op de grond. Iedereen die keek hield de adem in. Wat zou hij gaan doen? Die gouden medaille kon hij wel vergeten. Epke maakte toen een moedige keuze. Hij stond op en koos ervoor om zijn oefening af te maken. Het applaus daarna was oorverdovend. Daar stond een winnaar, ook al zou hij de gouden plak niet krijgen.

Dat oorverdovende applaus. Dat heeft iets magisch. De oefening mislukt en toch… Epke maakt de oefening af.

Opstaan.

Als dingen tegenzitten is het soms bar lastig om op te staan en weer door te gaan.

Toch is opstaan waardig. En moedig. En helpt je trouwens letterlijk overeind.

Je voorstellen dat je op het allerergste moment – zoals bij Epke – valt en dan toch weer opstaat…en applaus krijgt!

Dat is een aanmoediging. Om het ook te doen.