Je kind van 23 aan de hand vasthouden?

Hij is vandaag 23 jaar geworden. En hoe groot hij ook is, ik zou hem het liefst tegen alles willen beschermen. Achter hem aanlopen. Hem vertellen wat hij het beste kan doen. Het slaat nergens op, ik weet het. Maar het gebeurt zonder dat ik er erg in heb.

Het zotte is: als je leeft met de gedachte dat je van alles moet beschermen en voorkomen, dan word je gespannen. Je maakt de doemscenario’s levendig. Heel knap. Maar je voorkomt niks.

Een soort schijnveiligheid. Een gewoonte. In gedachte op de zaken vooruitlopen. En zien hoe het mis kan gaan. Alsof wij weten hoe het gaat lopen??? En wie ben ik dat ik kan weten wat het beste is voor hem? Ook dat is maar een illusie.

Wat zitten wij mensen toch apart in elkaar hé. We bemoeien ons met dingen die nog niet gebeurd zijn. En we belasten onszelf.

Of ik wil of niet, ik bemoei me met het leven. Maar dat is niet nodig. En vooruitlopen op het leven is zwaarder dan je denkt.

Blijf gewoon waar je bent.

En leef.