cart
Hartenwerk - coaching voor harde werkers

Opstaan en weer doorgaan

Vandaag las ik een stukje over ‘opstaan en weer doorgaan’.

En dat raakte me.

Het ging over de turner Epke Zonderland. Op de Olympische Spelen van 2016 gebeurde er iets tijdens zijn oefening aan de rekstok. Hij kan lang getraind en ernaar toegeleefd. Zijn hele leven stond in het teken van deze bepalende wedstrijd. En hij had er zoveel voor gedaan. Alles. Vol vertrouwen begon hij aan de oefening. Toen gebeurde er iets onvoorstelbaars: hij greep mis op het ‘moment suprême’ en belandde op de grond. Iedereen die keek hield de adem in. Wat zou hij gaan doen? Die gouden medaille kon hij wel vergeten. Epke maakte toen een moedige keuze. Hij stond op en koos ervoor om zijn oefening af te maken. Het applaus daarna was oorverdovend. Daar stond een winnaar, ook al zou hij de gouden plak niet krijgen.

Dat oorverdovende applaus. Dat heeft iets magisch. De oefening mislukt en toch… Epke maakt de oefening af.

Opstaan.

Als dingen tegenzitten is het soms bar lastig om op te staan en weer door te gaan.

Toch is opstaan waardig. En moedig. En helpt je trouwens letterlijk overeind.

Je voorstellen dat je op het allerergste moment – zoals bij Epke – valt en dan toch weer opstaat…en applaus krijgt!

Dat is een aanmoediging. Om het ook te doen.


Fouten. Oké, doe mij er nog maar een paar.

Als je aan supervisie doet, dan ontkom je er niet aan. Je gaat kijken naar je leerpunten, naar wat nog niet super loopt of wat je lastig vindt.

Als je aan supervisie doet, dan ontkom je er niet aan. Je gaat kijken naar je leerpunten, naar wat nog niet super loopt of wat je lastig vindt.

Dit najaar ben ik er mee gestart. Met supervisie. En als ik eerlijk ben, verbloem ik liever wat ik niet zo lekker loopt. Niet dat je daar verder mee komt, maar toch. Het lijkt het veiligst. Want als je je zwakke plekken verborgen houdt, lijk je toch redelijk sterk, niet waar?

Maar, uiteindelijk ben je het toch zelf weer, die daar op dat lastige punt staat (waarvan je weet dat je het zelf niet goed weet). En tja, dat voelt dan eigenlijk helemaal niet veilig.

Snap je me nog?

Je schijn-veilig voelen doordat je groothoudt. Je muren optrekken en je zwakke plekke niet laten zien. In eerste instantie lijken die muren aardig stevig, maar in tweede instantie voelt het helemaal niet zo stevig. En is het fijner om dat geworstel van binnen aan te gaan.

Zo zag ik gisteren, tijdens de supervisie, plotseling wat ik vergeten was. En zag ik wat ik wél had kunnen doen. Alsof er nieuw lijntje in mijn hoofd gelegd werd…Een nieuwe verbinding, een inzicht.

Fouten zijn je belangrijkste bron om beter te worden. Ze zijn hét kantelpunt waarin je dingen gaat aanscherpen en verder komt dat je ooit kwam.

Fouten maken je sterker dan ooit.

Springen

Van de zomer sprong ik van deze rots. Ik vond het een rotsprong. En ik heb er geen andere woorden voor. Het was rot om bovenaan te staan. En om daadwerkelijk over die rand heen te springen. Hup, de diepte in.

Ik sprong. En ik was vooral onder de indruk dat de sprong helemaal niet leuk was.

Onlangs realiseerde ik me dat we in het echte leven ook af en toe moeten springen. En soms is het echt een rotsprong. Een sprong waarvan je weet dat het ‘goed’ is maar dat er werkelijk niks fijns aan is.

Ooit deed ik zo’n sprong. Ik woonde al jaren samen. Maar was niet gelukkig. En ook al wist ik dat, ik kon mezelf niet losmaken. Losmaken voelde als iets heel groots. Alsof ik ontrouw was aan wat ik ooit was aangegaan.

Loslaten kan heel groots zijn. Misschien helpt het je, om te weten dat er rotsprongen zijn. Sprongen die je doet uit nood. Omdat je in een ongezonde relatie zit of werk doet waar je ongelukkig van wordt.

Wil jij iets loslaten? Of wil je samen naar je sprong kijken? Je bent welkom!

Groot Houden


Dat leren we als kind.

Je leert dat je niet te hysterisch moet doen. Of heel lang moet blijven huilen. Of je handen ergens helemaal van aftrekken. Nee nee, dat hoor je op een gegeven moment allemaal niet meer te doen. Je leert dat je even op je tandvlees moet bijten. En je schouders eronder moet zetten. En…dat je je groot houdt.

Vandaag was ik aan het wandelen met een vriendin en hadden we het over ‘hulp vragen’. Hoe vaak doen we dat juist niet? Hoe vaak gaan we juist heel lang door? Negeren we signalen. En is het een hele grote stap om toe te geven dat je hulp kunt gebruiken. En ik bedoel niet alleen psychologische hulp. Ik bedoel alle dingen die we zélf (ploeterend) proberen op te lossen.

Hulp vragen is een belangrijk onderdeel van ‘zelfzorg’. Goed naar jezelf omkijken. Zien waar je je groot houdt. Stilstaan bij wat je nodig hebt. En het dan ook doen.

Ik wens het je toe: dat je hulp zoekt als je het nodig hebt!

Zeker over jezelf


“Doen wat je wilt. Je voeten in een teil. Je niks aantrekken van wat een ander zegt of doet. Geen rem maar vrijheid vanbinnen. Blij naar voren kijken en zin hebben in wat er gaat komen…”


Je zeker voelen. Dat is een hele belangrijke basis. Net zoiets als eten en drinken. Je zeker voelen heb je nodig bij alles wat je doet.Het is nodig om de dag aan te kunnen, om dingen op te pakken, een standpunt in te nemen, keuzes te maken. Om je tevreden te voelen over wat je gedaan hebt.Wat nou als je je helemaal niet zeker voelt? En twijfelt of je wel okay bent, en twijfelt of je het wel goed doet, en bang bent dat je fouten maakt?


Ik kom ze regelmatig tegen. Vandaag nog.Gelukkig kloppen ze aan. Laten ze het er niet bij zitten. Het drukt namelijk een stempel op iedere dag. En bij alles wat je doet.


Op naar herstel. Naar een andere blik op jezelf en een ander geloof in jezelf.


Verpieteren of het roer omgooien?

Gisteren was een leuke dag! Mijn cliënt nam afscheid en had een mooie bos bloemen mee. Hij heeft een grote stap gezet: alsnog zijn loopbaan omgegooid. Hij is bijna 40 jaar. En al flink wat jaar ongelukkig in zijn werk. Iedere dag weer verpietert er opnieuw een stukje van hem. Dat was hij zat. En onlangs heeft hij het stuur omgegooid en zijn keuze bepaald. Hij wordt docent Engels. En hij gaat voor iets waar hij blij van wordt.

Ik vind het mooi, als iemand zoveel durft los te laten en in het diepe springt. Dat je je eigen ongelukkig-zijn aankijkt en aanpakt.

Bij mijn cliënt heeft het zijn leven nu al veranderd. Komend jaar gaat hij studeren én werkt hij nog steeds op de plek waar hij verpieterde. En toch gebeurt dat nu niet meer. Hij kijkt naar zijn doel! De dingen waar hij zich druk over maakte, glijden nu van zijn schouders.

Hij zegt: “Doe het. Je hebt het heft in handen! Spreek uit wat je het liefste wilt en laat je niet tegenhouden”.