Ik was 12. Net naar de middelbare
school. En ik kreeg acne. Niet een klein beetje. Nee, volle bak. Mijn hoofd zat
onder de rode geïrriteerde pukkels.
Als puber gooit dat veel door de
war. Je schoonheid en zelfvertrouwen smeren hem. Terwijl je ze beiden hard
nodig hebt. Je bent namelijk bezig om jezelf te ontdekken. En dan ontdek je dat
je gezicht er niet uitziet. Heel verwarrend. Mijn nieuwe bescherm-middel was:
zorg dat niemand naar je kijkt. Huh. Dat gaat niet. Nee, natuurlijk niet. Maar
ik zorgde daar wel voor. Ik lette overdreven op anderen want dat was safe. En
zo geschiedde.
Mijn acne-gevoelens…die stopte ik
weg. Dat was wel het beste. Te kwetsbaar om met anderen te delen. En als je
gevoelens wegstopt is het net een bal die je onder water duwt. Je ziet de bal
niet maar je voelt hem wel duwen.
Gevoelens die je eigenlijk niet wilt
voelen kunnen daar, ergens-van-binnen, heel goed ongezien hun plek innemen. En
blijven. Ze zeuren wel en kloppen aan, maar ze blijven in de oude staat. De
spanning gaat er niet van af. Eigenlijk blijven ze precies zoals ze ooit waren.
Totdat ze gezien worden. En de
lading mag zakken.
Dat is wat ik doe. Met mezelf. En
met mensen in mijn praktijk. Oude ingepakte gevoelens worden beetje bij beetje
ontmanteld.
Vandaag zag ik het even heel helder. Ik sprak met vriendin Angela over haar studie. Zij is zó super gemotiveerd om te leren en dat komt echt omdat ze een doel heeft. Ze wil in januari namelijk haar Propedeuse halen. Wij concludeerden: het is zwaar om te studeren als je GEEN gericht doel hebt!
“…Dus als je iets wilt bereiken, dien je een doel te stellen.” Maar, wat doe je als je je lekker wilt voelen? Wat voor doel stel je dan?
Allereerst kom ik erachter dat ik vaak vergeet een doel te stellen. Ik begin lukraak en dan blijkt het veel te veel te zijn. Of het is haalbaar. Of ik verzuip in de uitvoering. Of…en dat is nog veel jammer-der: ik begin niet eens.
Bijvoorbeeld met huis opruimen. Ik heb zoveel plekken waar ik zou kunnen (uh..moeten) beginnen. Maar ik denk dan: ‘Ja, dat heeft toch geen zin!’. En bijvoorbeeld fit worden. Dan denk ik dat ik mijn slaapgedrag moet aanpakken, en stoppen met suiker en stoppen met alcohol, en starten met buikspieroefeningen. Veel teveel in een keer. Dus begin ik maar nergens aan.
Vandaag ben ik daarom begonnen met een paar challenges. Heel concreet. Iedere maand een doel.
Challenge 1: Sportrusten. https://www.sportrusten.nl 12 maanden: iedere maand een andere uitdaging. Deze maand: suikervrij.
Challenge 3: iedere dag opschrijven waar ik dankbaar voor ben. 1 maand lang.
Drie uitdagingen is misschien wat veel. Maar ja. Dat liep nou eenmaal zo. Je kunt ook gewoon met 1 Challenge beginnen. Ik houd je op de hoogte hoe het uitpakt. En…wie weet heb jij ook zin in een uitdaging of een doel stellen.
Soms heb je dat. Dat je vastzit in dikke diepe modder. En dat
je niet eens weet dat het ‘maar’ een modderbad is waar je uit kunt stappen.
Een modderbad is trouwens zo’n bak met ellende die door je
hoofd banjert en niet meer stopt. Hoe zet je die nou stop? Hoe kom je weer in
schoon water? Water waar je lekker doorheen zwemt en waarvan je denkt: wouw,
wat is het toch heerlijk zwemmen hier.
Vandaag ging ik met een cliënt manieren zoeken hoe je terugkomt
in dat schone water.
En…eerlijk is eerlijk, dat ging best goed. We bedachten rake
plannen!
En hier ga ik er drie noemen:
Maak je niet gek met druk-maken! Want, wanneer je je zo druk maakt, loop je ver weg voor alle troepen uit. En sta je daar, helemaal alleen. Je druk te maken. Daar knap je niet van op. Stop ermee. Prijs jezelf om wie je bent en wat je kan. En ga terug naar de troepen.
Maak het moment leuk. Blijf niet alleen functioneel en nuttig doen. Drink Starbucks-koffie met een collega. Bel iemand op om een luisterend oor te bieden. En, maak je kat aan het lachen. Zorg dat je het leuk hebt.
En, schrijf dagelijks wat op. Schrijf op er goed ging. En beschrijf je obstakels. Schrijven schept orde, geeft rust en inzicht. Echt.
Vandaag werkte ik met interne beelden. Beelden
in je hoofd kunnen namelijk behoorlijk een eigen leven leiden. Iemand
waar je tegenop ziet, kan in je hoofd een sterk, indringend en groot
beeld geven. Een eigen beeld. Door jou gevormd en vaak niet precies het
beeld van de werkelijkheid. Je vergroot namelijk een stuk (waar net jouw
oog op valt) helemaal uit. Je zoomt in. En je aandacht is precies bij
dat stuk wat bij jou zo knaagt.
Lastig. Zo’n beeld. Wat nou als je dat beeld verandert? Wat
als je bij de ander een Oostenrijks Tiroler-hose aandoet? Of zo’n kale
clowns-pruik opzet? Of een schattige jonge hond op zijn arm zet?
Afijn. Beelden kun je veranderen. En zodra je dat doet, verandert er ook iets in ‘wat je erbij beleeft’.
Mijn
client was enthousiast. Die zag allemaal mogelijkheden. Want hij
besefte heel goed hoe vaak hij dingen in zijn hoofd groot maakt.
Ook last van beelden-in-je-hoofd-die-in-de-weg-staan? Neem gerust contact met me op!
Ik loop naast een hartelijke vrouw van 70 die me vertelt dat ze nu een jaar alleen is.
Ze waren bijna 50 jaar getrouwd en hadden het goed samen. Echt goed. Een diep gat van eenzaamheid. Wonen in hun huis, met alle herinneringen, valt haar zwaar. Ze wil er niet meer zijn. Onlangs heeft ze besloten om het te verkopen. Ze gaat voor een nieuwe plek. Dat zélf beslissingen nemen…dat is wennen. Ze leunde altijd op haar man. En toen was dat prima. Maar nu voelt dat als extra alleen en onwennig.Alles ligt in haar hand. Er is zoveel om over te beslissen.
En ondertussen zie ik een sprankelende vrouw, die al rouwend, haar eigen leven oppakt en stappen zet waar ze zichzelf nooit toe in staat achtte. “Oja”, zei ze, “ik heb veel te danken aan een psycholoog waar ik regelmatig mee praat”.Ik ben ontroerd van haar stappen. Van haar dapperheid om dit aan te pakken. Om in de spiegel te kijken en te zorgen dat haar leven weer goed wordt.
Nieuwe ontwikkelingen laat ik jullie graag weten. Dit keer heb ik een hele boeiende techniek geleerd. Afgelopen zomer volgde ik een opleiding bij Monique Vrolijken: OldPain2go. Een techniek waarmee je chronische pijn leert stopzetten. Fascinerend…! We zijn zo gewend dat pijn in chronische situaties blijft. Toch is er heel vaak een ingang om oude pijnsignalen stop te zetten.
Met deze methode stel je het onbewuste brein in de gelegenheid om de noodzaak van de oude pijn opnieuw te beoordelen en dan te verminderen of te verwijderen.
Ik heb mijn eerste successen al geboekt! Iemand met restklachten na de ziekte van Lyme (aangetaste zenuwen en daardoor spanning in het been en sterke gevoelssensaties in de voet) bij wie deze klachten nu nagenoeg zijn verdwenen. En iemand anders die na een val jarenlang last hield van haar knie. Ook bij haar zijn de klachten voor het grootste deel verdwenen. Hoe mooi is dat!
Nieuwsgierig? Neem maar eens eens kijkje op mijn website. Wie weet kan ik voor jou wat doen.
