cart
Hartenwerk - coaching voor harde werkers

Ruzie

Een ingewikkeld iets.
Ruzie schud je wakker. En laat je voelen dat je een mens bent. En dat je niet de ander bent. Maar echt op jezelf. En soms is het zo moeilijk om de ander te snappen. Daarom bots je ook tegen die ander aan. Soms is het je kind, je man, iemand op straat. Soms wil je wel met alles ruzie maken.

Soms weet je niet hoe je erin verzeild raakt. En zeker niet hoe je eruit komt. Soms ben je in de overgang. Of niet. Of is het donker. Of raken dingen je gewoon.

Ruzie.
Hoe doe je dat als aardigerd?
Piekerend? Sussend? Schreeuwend? Zwijgend?

Ik zou zeggen. Doe het allemaal. Probeer ook eens wat anders. En vind jezelf weer.
Vind jezelf vooral weer aardig. Dat helpt.

Uit: de club van aardige mensen

 

Geloven dat je goed bent

Geloven dat je goed bent. Precies zoals je bent. Soms is dat het moeilijkste. Achter jezelf gaan staan. In alles wat je doet. Gewoon omdat dit is wie je bent.

Afgelopen dagen kreeg ik heel mooi nieuws van een cliënt. Hij schreef hoe hij zich nu voelt, zo aan het eind van zijn traject. Hij heeft zich al heel lang koers-loos gevoeld, somber en passief. Niet aan zet. Niet wetend wat hij zelf wilde. En nu voelt hij van alles. En kan hij kiezen. En voelt hij zich sterker. Wat er ook op hem afkomt.

Prachtig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Angst

Sinds een paar weken lees ik het boek Playing Big en volg ik de online leesclub van Heleen Hoppesteyn.

Deze week ging het over angst.

Angst die je bang maakt om dingen te doen. Die je op de rem zet. Die zorgt dat je jezelf niet voor schut zet. En zo kan ik nog wel even door gaan.

Nu blijken er twee soorten angst te zijn. In het Oude Testament wordt er al over gesproken. Over Jira en Pachad.

Pachad is onze irrationele angst. Hij is heftig, maakt dingen erger dan ze zijn en nemen een loopje met je.

Jira is een soort eerbiedige angst. Je zit tegen iets groots aan te hikken en je voelt je zenuwachtig worden. Je knijpt hem van binnen maar je weet dat je er mee door moet gaan. Omdat het nou eenmaal verbonden is aan wie jij bent en waar je voor gaat.

Iets doodeng vinden maar het toch doen.

Ik kan je zeggen dat het mij helpt om te weten dat er Jira-angst is. En dat die spanning een mooie aanwijzing is dat je op het goede pad zit.

Boekentip: Playing Big, van Tara Mohr.

Stoppen met de strijd

“Waar heb je nou het meeste aan gehad?”, vroeg ik. Ik zat naast de jonge vrouw die ik afgelopen tijd begeleid had. In de zomer was ze bij me gekomen omdat ze veel piekerde en slecht sliep. Ze ging aan een nieuwe opleiding beginnen. Vorig jaar was ze ook met een opleiding begonnen, maar vastgelopen en gestopt.

Nu weer een nieuwe start en dus aardig wat spanning in de lucht.

“Wat mij het meeste bij blijft…” zei ze, “is die keer bij de bbq (huh…niet eens tijdens een sessie?!) toen je zei: “Weet je, misschien moet je ook gewoon accepteren dat je iemand bent die af en toe slecht slaapt.”

Die uitspraak dus. Juist deze zin gaf lucht. Raar he. Hoe één uitspraak heel belangrijk kan zijn. En heel veel spanning er af kan halen.

Ik denk dat we vaak een strijd aangaan met ‘iets’ waar we last van hebben. Of het nou slecht slapen is, je angstig voelen of onzeker zijn. We veroordelen onszelf, vinden ons zelf stom of mislukt.

Maar stel nou… dat je de strijd stopt. En dat je aardig naar jezelf doet. En dat je zegt: “Ja, zo is het. Dit ben ik. En ja, dit doe ik. Op dit moment. Misschien verandert het nog maar misschien ook niet”.

Het stoppen met de strijd. Dat kan al veel lucht geven.

Wegnemen van dat sluimerende rotgevoel

Het afgelopen jaar ben ik bezig geweest om een aanvullende techniek te leren. IEMT.

Een techniek die op EMDR lijkt. Kort uitgelegd kijk je waar iemand last heeft en hinder ervaart. In zichzelf. Aan anderen en omstandigheden kunnen we niet echt wat veranderen. Al denken we dat vaak wel.

Je kijkt dus naar datgene wat je hindert. En naar het gevoel dat je daarbij hebt. En met IEMT spoor je terug naar de eerste keer dat je dat gevoel hebt gehad. Die herinnering, die ga je met IEMT aanpakken. Niet wegpoetsen maar weg ‘zetten’ op een gezondere plek in geheugen. Zodanig dat het verleden niet meer dwars door het heden heen walst of subtiel achter in je nek blijft hijgen.

Iets wat eerder gebeurd is, en soms al lang geleden, kan z’n sporen achterlaten. Angsten die je als kind ervaren hebt, sla je op en blijven bij je. En worden geactiveerd wanneer er weer iets gebeurd dat op die situatie lijkt. Soms heel tastbaar zoals met angst voor honden of spinnen. Maar het kan ook heel subtiel of sluimerend zijn. Zo kan je als kind ervaren hebben dat je er niet toe deed. Dat is een heftige ervaring. En overtuiging. Waarbij vaak de overtuiging wel in je doorleeft maar de herinnering al ver weg gezet is.

 

En terwijl je bezig bent kun je zomaar getriggerd worden. Komt er een sterk gevoel op of verschijnt er een onzichtbaar rotgevoel. Soms heb je amper door wat er van binnen ‘aanslaat’. Een rotgevoel waar je niet eens woorden aan kan geven.

En daar kan IEMT een helpende methode bij zijn.

Wat een opluchting. Dat zoiets bestaat. En dat er een manier is om van die belemmeringen af te komen. Tastbare maar ook sluimerende belemmeringen…

Waar heeft het mijzelf bij geholpen?

IEMT heeft mij geholpen om meer te voelen. Op een of andere manier verstarde ik vaak. En ging ik heel erg praten en gewoon maar doen zonder echt te voelen. Daar zit nu beweging in. Ik voel veel duidelijker waar ik bang voor ben. En ik voel me vrijer, minder ingehouden en minder voorzichtig.

Dat is mooi. En daar wil ik ook meer van uitdelen. Inzetten in mijn werk. Vertellen dat er hoop is. Ook als je denkt dat dit sluimerende gevoel of die dagelijkse angst of wat dan ook “er voor altijd bij hoort”. Dat is namelijk in heel veel gevallen niet zo.

Interesse gewekt? Klop bij me aan.

Raymonde

Een saaie presentatie over mezelf…

Vandaag mocht ik mezelf voorstellen bij een klant waar ik nog nooit geweest was. Een driegesprek met een manager, een medewerkster (die ik ga coachen) en mijzelf.

Het gesprek was een mooi moment om mezelf voor te stellen.

Nou die gelegenheid kreeg ik. Top. Tot zover dan… Want ik begon me toch een saai stuk te vertellen…!!!

Waarom ging ik nou zo’n saai, feitelijk, onpersoonlijk stuk over mezelf vertellen? Waarom niet gewoon een leuk stuk? Iets waarbij je gelijk weet: he, dat is Raymonde!!! Mijn eigen verhaal doen roept toch schroom op. Zeker op nieuwe, onbekende plekken. Dan ben ik bang dat het niet professioneel klinkt. Dat het anders ‘hoort’. En… ik vergéét dat mijn eigen verhaal veel en veel leuker is.

Natuurlijk, je mag je verhaal afstemmen op wie je voor je hebt… en ja, je kan voor iets heel veiligs kiezen. Maar nee. Dan loop je een kans mis. De kans om jezelf te laten zien, precies zoals je bent.

Dus hup met de geit. Vertel wie je bent:

Ik ben Raymonde. 48 jaar. Getrouwd en moeder van 3 pubers. Toen ik zelf puber was wist ik al dat ik psycholoog wilde worden. En dat werd ik. En toch nam ik allerlei omwegen. Ik negeerde wat ik écht wilde en koos voor werk dat er op leek. Ik koos voor veilig, voor baanzekerheid. Maar vergat mijn passie. Ondertussen werkte ik kei-hard en kreeg rsi klachten. Inmiddels weet ik het wel: luister goed naar jezelf. Luister naar je wensen en grenzen. En loop je eigen pad. Daar wil ik mensen in aanmoedigen.

Ik houd van speels, eerlijkheid en humor. Ik heb een eigen boekje geschreven (en getekend), heb een club van aardige mensen opgericht (op Facebook) en ik schrijf blogs waarmee ik mensen aanmoedig om aardiger naar zichzelf te zijn.

Ik geloof dat er heel veel mensen zijn die onaardig naar zichzelf zijn. Die doorgaan, terwijl het eigenlijk niet gaat. Of die op hun tenen lopen of iets doen wat ‘hoort’ in plaats van dat het goed voelt. Die dingen slikken of ruimte weggeven of zichzelf onnodig klein maken.

Ik word heel blij als mensen door mijn coaching beter in hun vel zitten, blij naar zichzelf en hun loopbaan kijken, goed weten wat ze willen, dappere keuzes maken en beter voor zichzelf zorgen.