Geschreven op 25 januari 2019 -
Nee natuurlijk niet. Als je er naar kijkt zie je het gelijk. Vliegen kan niet als je een klem op jezelf zet.
Maar wat zet jou nou op de rem? Vaak heb je amper door dat er een knijper op zit. Gewoon, omdat je het zo gewend bent. Totdat iemand een post stuurt met een vogel en een knijper. En je vraagt: welke knijper voel jij? Wat houdt jou tegen om te gaan vliegen?
Als ik naar mezelf kijk ervaar ik angst om helemaal mezelf te volgen. Dat is mijn knijper. Ik vind het vaak veiliger om anderen te volgen.
Die angst…is ooit met een goeie reden bij mij gekomen. Want zo gaat dat. En ik mag er zelf mee dealen. En dat begint met ‘zien’ dat ie er is. En dan eens rustig kijken wat helpt om hem af te doen.
Knijpers… we hebben ze allemaal.
Welke knijper heb jij op je vleugels? Wat remt jou om te doen wat je eigenlijk wil doen?
Geschreven op 3 januari 2019 -
Een ingewikkeld iets.
Ruzie schud je wakker. En laat je voelen dat je een mens bent. En dat je niet de ander bent. Maar echt op jezelf. En soms is het zo moeilijk om de ander te snappen. Daarom bots je ook tegen die ander aan. Soms is het je kind, je man, iemand op straat. Soms wil je wel met alles ruzie maken.
Soms weet je niet hoe je erin verzeild raakt. En zeker niet hoe je eruit komt. Soms ben je in de overgang. Of niet. Of is het donker. Of raken dingen je gewoon.
Ruzie.
Hoe doe je dat als aardigerd?
Piekerend? Sussend? Schreeuwend? Zwijgend?
Ik zou zeggen. Doe het allemaal. Probeer ook eens wat anders. En vind jezelf weer.
Vind jezelf vooral weer aardig. Dat helpt.
Uit: de club van aardige mensen
Geschreven op 6 december 2018 -
Geloven dat je goed bent. Precies zoals je bent. Soms is dat het moeilijkste. Achter jezelf gaan staan. In alles wat je doet. Gewoon omdat dit is wie je bent.
Afgelopen dagen kreeg ik heel mooi nieuws van een cliënt. Hij schreef hoe hij zich nu voelt, zo aan het eind van zijn traject. Hij heeft zich al heel lang koers-loos gevoeld, somber en passief. Niet aan zet. Niet wetend wat hij zelf wilde. En nu voelt hij van alles. En kan hij kiezen. En voelt hij zich sterker. Wat er ook op hem afkomt.
Prachtig.
Geschreven op 22 november 2018 -
Sinds een paar weken lees ik het boek Playing Big en volg ik de online leesclub van Heleen Hoppesteyn.
Deze week ging het over angst.
Angst die je bang maakt om dingen te doen. Die je op de rem zet. Die zorgt dat je jezelf niet voor schut zet. En zo kan ik nog wel even door gaan.
Nu blijken er twee soorten angst te zijn. In het Oude Testament wordt er al over gesproken. Over Jira en Pachad.
Pachad is onze irrationele angst. Hij is heftig, maakt dingen erger dan ze zijn en nemen een loopje met je.
Jira is een soort eerbiedige angst. Je zit tegen iets groots aan te hikken en je voelt je zenuwachtig worden. Je knijpt hem van binnen maar je weet dat je er mee door moet gaan. Omdat het nou eenmaal verbonden is aan wie jij bent en waar je voor gaat.
Iets doodeng vinden maar het toch doen.
Ik kan je zeggen dat het mij helpt om te weten dat er Jira-angst is. En dat die spanning een mooie aanwijzing is dat je op het goede pad zit.
Boekentip: Playing Big, van Tara Mohr.
Geschreven op 31 oktober 2018 -
“Waar heb je nou het meeste aan gehad?”, vroeg ik. Ik zat naast de jonge vrouw die ik afgelopen tijd begeleid had. In de zomer was ze bij me gekomen omdat ze veel piekerde en slecht sliep. Ze ging aan een nieuwe opleiding beginnen. Vorig jaar was ze ook met een opleiding begonnen, maar vastgelopen en gestopt.
Nu weer een nieuwe start en dus aardig wat spanning in de lucht.
“Wat mij het meeste bij blijft…” zei ze, “is die keer bij de bbq (huh…niet eens tijdens een sessie?!) toen je zei: “Weet je, misschien moet je ook gewoon accepteren dat je iemand bent die af en toe slecht slaapt.”
Die uitspraak dus. Juist deze zin gaf lucht. Raar he. Hoe één uitspraak heel belangrijk kan zijn. En heel veel spanning er af kan halen.
Ik denk dat we vaak een strijd aangaan met ‘iets’ waar we last van hebben. Of het nou slecht slapen is, je angstig voelen of onzeker zijn. We veroordelen onszelf, vinden ons zelf stom of mislukt.
Maar stel nou… dat je de strijd stopt. En dat je aardig naar jezelf doet. En dat je zegt: “Ja, zo is het. Dit ben ik. En ja, dit doe ik. Op dit moment. Misschien verandert het nog maar misschien ook niet”.
Het stoppen met de strijd. Dat kan al veel lucht geven.
Geschreven op 4 oktober 2018 -
Het afgelopen jaar ben ik bezig geweest om een aanvullende techniek te leren. IEMT.
Een techniek die op EMDR lijkt. Kort uitgelegd kijk je waar iemand last heeft en hinder ervaart. In zichzelf. Aan anderen en omstandigheden kunnen we niet echt wat veranderen. Al denken we dat vaak wel.
Je kijkt dus naar datgene wat je hindert. En naar het gevoel dat je daarbij hebt. En met IEMT spoor je terug naar de eerste keer dat je dat gevoel hebt gehad. Die herinnering, die ga je met IEMT aanpakken. Niet wegpoetsen maar weg ‘zetten’ op een gezondere plek in geheugen. Zodanig dat het verleden niet meer dwars door het heden heen walst of subtiel achter in je nek blijft hijgen.
Iets wat eerder gebeurd is, en soms al lang geleden, kan z’n sporen achterlaten. Angsten die je als kind ervaren hebt, sla je op en blijven bij je. En worden geactiveerd wanneer er weer iets gebeurd dat op die situatie lijkt. Soms heel tastbaar zoals met angst voor honden of spinnen. Maar het kan ook heel subtiel of sluimerend zijn. Zo kan je als kind ervaren hebben dat je er niet toe deed. Dat is een heftige ervaring. En overtuiging. Waarbij vaak de overtuiging wel in je doorleeft maar de herinnering al ver weg gezet is.
En terwijl je bezig bent kun je zomaar getriggerd worden. Komt er een sterk gevoel op of verschijnt er een onzichtbaar rotgevoel. Soms heb je amper door wat er van binnen ‘aanslaat’. Een rotgevoel waar je niet eens woorden aan kan geven.
En daar kan IEMT een helpende methode bij zijn.
Wat een opluchting. Dat zoiets bestaat. En dat er een manier is om van die belemmeringen af te komen. Tastbare maar ook sluimerende belemmeringen…
Waar heeft het mijzelf bij geholpen?
IEMT heeft mij geholpen om meer te voelen. Op een of andere manier verstarde ik vaak. En ging ik heel erg praten en gewoon maar doen zonder echt te voelen. Daar zit nu beweging in. Ik voel veel duidelijker waar ik bang voor ben. En ik voel me vrijer, minder ingehouden en minder voorzichtig.
Dat is mooi. En daar wil ik ook meer van uitdelen. Inzetten in mijn werk. Vertellen dat er hoop is. Ook als je denkt dat dit sluimerende gevoel of die dagelijkse angst of wat dan ook “er voor altijd bij hoort”. Dat is namelijk in heel veel gevallen niet zo.
Interesse gewekt? Klop bij me aan.
Raymonde
Geschreven op 19 september 2018 -
Vandaag mocht ik mezelf voorstellen bij een klant waar ik nog nooit geweest was. Een driegesprek met een manager, een medewerkster (die ik ga coachen) en mijzelf.
Het gesprek was een mooi moment om mezelf voor te stellen.
Nou die gelegenheid kreeg ik. Top. Tot zover dan… Want ik begon me toch een saai stuk te vertellen…!!!
Waarom ging ik nou zo’n saai, feitelijk, onpersoonlijk stuk over mezelf vertellen? Waarom niet gewoon een leuk stuk? Iets waarbij je gelijk weet: he, dat is Raymonde!!! Mijn eigen verhaal doen roept toch schroom op. Zeker op nieuwe, onbekende plekken. Dan ben ik bang dat het niet professioneel klinkt. Dat het anders ‘hoort’. En… ik vergéét dat mijn eigen verhaal veel en veel leuker is.
Natuurlijk, je mag je verhaal afstemmen op wie je voor je hebt… en ja, je kan voor iets heel veiligs kiezen. Maar nee. Dan loop je een kans mis. De kans om jezelf te laten zien, precies zoals je bent.
Dus hup met de geit. Vertel wie je bent:
Ik ben Raymonde. 48 jaar. Getrouwd en moeder van 3 pubers. Toen ik zelf puber was wist ik al dat ik psycholoog wilde worden. En dat werd ik. En toch nam ik allerlei omwegen. Ik negeerde wat ik écht wilde en koos voor werk dat er op leek. Ik koos voor veilig, voor baanzekerheid. Maar vergat mijn passie. Ondertussen werkte ik kei-hard en kreeg rsi klachten. Inmiddels weet ik het wel: luister goed naar jezelf. Luister naar je wensen en grenzen. En loop je eigen pad. Daar wil ik mensen in aanmoedigen.
Ik houd van speels, eerlijkheid en humor. Ik heb een eigen boekje geschreven (en getekend), heb een club van aardige mensen opgericht (op Facebook) en ik schrijf blogs waarmee ik mensen aanmoedig om aardiger naar zichzelf te zijn.
Ik geloof dat er heel veel mensen zijn die onaardig naar zichzelf zijn. Die doorgaan, terwijl het eigenlijk niet gaat. Of die op hun tenen lopen of iets doen wat ‘hoort’ in plaats van dat het goed voelt. Die dingen slikken of ruimte weggeven of zichzelf onnodig klein maken.
Ik word heel blij als mensen door mijn coaching beter in hun vel zitten, blij naar zichzelf en hun loopbaan kijken, goed weten wat ze willen, dappere keuzes maken en beter voor zichzelf zorgen.
Geschreven op 12 september 2018 -
Vandaag is het weer tijd om wat te vertellen over de onaardige kant in jezelf. Ik heb er al vaker wat over geschreven, maar vandaag doe ik het gewoon nog een keer.
Wat doet de onaardige kant in jezelf zoal?
Die springt op als je ‘stomme’ dingen doet. Als je je vergist, als je twijfelt, als je het niet goed weet of als je onhandig boos wordt… Momenten dus waar je zelf van baalt.
Dat is nou precies het moment dat die onaardige kant opspringt. Die maakt het alleen nog erger. Die onaardige kant zorgt ervoor dat alles wat je over jezelf denkt voor eeuwig en altijd niet meer goed komt. Die zegt tegen je: “Nee he, jij ook altijd met je getwijfel, het komt nooit goed met jou! En nee, je bent ook echt waardeloos als moeder. En als partner. En eigenlijk ook als coach of wat dan ook.”
Je ziet het: die onaardige kant trekt je behoorlijk diep de modder in. Juist omdat de uitspraken radicaal, blijvend en voor altijd zijn. Ze laten niks van je heel.
Wat kun je nou het beste doen als je merkt dat die onaardige kant opspeelt?
Een goeie vraag. Allereerst: Het helpt al dat je weet dat die onaardigerd actief is. Die beul. Jaag hem weg. Zeg dat hij een ander keer kan terugkomen (dat zeg je dan wel, maar een volgende keer jaag je hem gewoon weer weg!). En, wees aardig naar jezelf. Spreek jezelf toe met bemoedigende woorden. Zoiets van: Je mág twijfelen en onhandig boos worden en stomme dingen zeggen. Je mag gedoe veroorzaken. Niks aan de hand. Dit gaat echt weer over. Je bent meer dan dat. En de wereld vergaat niet.
Ten minste…niet door jouw handelen. Echt niet.
Drink thee. Neemt een stuk chocola. En blijf nog even zitten. 
Geschreven op 5 september 2018 -
Mijn lijf is mijn maatje. Die is er altijd. En mijn lijf zal me altijd raadgeven en zeggen wat nodig is.
Maar hoe goed je mij ook raadgeeft…ik heb je vaak genegeerd. En ik ben regelmatig doorgelopen. Terwijl ik wist wat je bedoelde. Daar twijfelde ik eigenlijk niet aan. Maar ik wilde er niet naar handelen. Mijn hoofd had het dan voor het zeggen.
Mijn lijf vertelde me, lang geleden, dat mijn relatie niet goed zat. Toen liep ik door. Zeven jaar lang. Mijn lijf sputterde ook omdat mijn werk niet okay was. Maar ik ging door. Een aantal jaar. Bizar. Dat je signalen parkeert. En een boodschap aan jezelf wegstopt en onbelangrijk maakt.
Dus dit is wat ik doe. En met mij velen anderen.
Negeren en doorgaan. Doorgaan met iets wat in de kern niet okay voor je is. Iets wat je uitput, ongelukkig maakt en wat niet bij je past. Als je eerlijk bent.
Hier ging het afgelopen week over. Bij mij zelf, in mijn praktijk, in de supermarkt… Overal zag ik voorvallen en voorbeelden. Neem jij je lijf serieus? Heb je door dat er signalen zijn? En wat doe je met je signalen?
Vaak houden we ons groot. Dat hebben we immers als kind heel goed geleerd. Maar wat nou als je wél naar je lijf luistert? Wat zegt je lijf precies? Wat zou jij nou – volgens je lijf – moeten doen? En…wat vind je daarvan?
Ik ben benieuwd.
Geschreven op 17 juli 2018 -
Als kind leer je al om rekening met anderen te houden. Om te doen wat de grote mensen willen. Je leert om vaarwel zeggen tegen de dingen waar je héél veel zin in hebt: lekker schreeuwen, wild doen, op tafel staan…of juist lekker in een hoekje stil zitten dromen. Wat het ook maar is.
En dan…als je eenmaal groot bent moet je precies weten wát je wilt. Je moet weten welke studie je gaat doen. En met wie je gaat trouwen. En wanneer je te lang op je tenen hebt gelopen of het nog wel even volhoudt.
Sommige mensen kunnen dat heel goed. Die weten haarfijn wat ze willen. En zijn het gewend om heel goed naar hun eigen kompas te luisteren.
Maar. Een groot deel ook niet. Die weten het gewoon niet. Die willen wel bij zichzelf te rade gaan. Maar er komt niet zoveel. Net of het kompas niet zo goed werkt.En dan is het best lastig om te kiezen. Om grenzen aan te geven. En om je koers te bepalen.
Ik hou ervan; om mensen te helpen die aarzelen, die dichtslaan als ze het ZELF mogen zeggen…Mensen bij wie het stil wordt als je ze vraagt wat ze zélf willen.
Ik ga je niet opjagen. En ik ga het niet van je overnemen. Ik zoek mee, langs de zijlijn. En geef je de ruimte die nodig is om je eigen antwoorden te vinden.
Heb je zin om beter te weten wat je wilt? Neem contact met me op!
