Wat denk jij?

Als iemand lastige stukken in zichzelf ervaart maar het niet aankijkt. Of als iemand weinig sprankeling of vuur in het werk ervaart, maar het naast zich neerlegt. Of als iemand last heeft van bepaalde mensen, maar niet onderzoekt waarom dat zo is.

Wat denk jij? Kun je je werk dan voluit doen? Lukt dat? En kun je anderen aanmoedigen nieuwe, spannende stappen te zetten, terwijl je je zelf met een boogje om je eigen ‘rommel’ heen loopt?

Ik vraag het me af. Ik denk dat rommel (op welk vlak in je leven ook) je tegenhoudt om lekker te werken.

Iets wegstoppen kost energie. Een bal onder-water-houden ook. Wat er is, werkt door. Daar kun je op rekenen.