Géén marathon!

De afgelopen maanden heb ik getraind voor de halve marathon van Amsterdam. En vorige week raakte ik voor de zoveelste keer geblesseerd aan mijn kuit. Zoals het er nu naar uitziet zal ik niet kunnen meelopen. Grrrr…wat kan dat je lichaam je in de weg staan!!!

En hoe sterk ik er ook van baal, ik weet dat mijn lichaam gelijk heeft en dat ik iets over het hoofd gezien heb. Ik zit namelijk midden in een verhuizing. En dat is best hectisch kan ik je vertellen. Wat ik blijkbaar doe is ‘gewoon’ doorgaan met mijn trainingsprogramma. Terwijl deze periode flink wat van mij vraagt en het lontje steeds korter wordt. Dat ‘gewoon’ doorgaan, op wilskracht…Dat nekt me.

En sla ik mezelf voor mijn hoofd… Waarom ben ik zo eigenwijs? Voor wie zit ik zo door te draven???? En wie kan de tol betalen? Dat ben ik helemaal ZELF!!!

Hoe zit het met jou? Wanneer heb jij voor het laatst doorgedraafd? En ging je op wilskracht door terwijl je al uitgeput was? Ik geloof dat het heel vaak op de loer ligt. Er zijn zoveel dingen die aan je trekken en die maken dat je doorgaat. Hoe zorg je nu dat je daar anders mee omgaat? Wat vraagt het van je om beter naar je lichaam te luisteren?

Allereerst moet je de kracht van je ‘wil’ onder ogen zien. Die is namelijk héél sterk. Je lijf geeft subtiele hints dat het overbelast is. En duidelijker gaat het niet worden. Ja, het wordt wel duidelijker maar dat is dan ook gelijk het eindsignaal. Dus aan jou om in de fase van de subtiele hints ANDERS te gaan handelen. Om NIET door te draven maar gas terug te nemen. Want dat is precies wat je lijf wil. Tijdelijk gas terugnemen en bijkomen. Hoe moeilijk is dat?

Knap lastig dus voor de bikkels onder ons. Want gewoontes zijn heel sterk. Grote kans dat je gewend bent om door te gaan en je groot te houden. En hier moet je juist zeggen: “ik red het niet.” Of: “ik moet een stapje terugdoen.” Het gaat dus over: loslaten van eerder gemaakte plannen en onder ogen komen dat je niet redt wat je van plan was.

Succes bikkels, met rustig aan doen!